Czerwiec, rok 1716, Bad Pyrmont. Car Piotr kuruje się u wód. Filozof Leibniz przygoto­wał dlań widowisko ku czci Ro­zumu, Metody i władzy oświeco­nej, czyli także ku czci samego Piotra. Napisał sztukę, będącą nową wersją dziejów Fausta - w scenariuszu tym Faust odrzu­ca oferty piekła, a poddaje się całkowicie Rozumowi i Meto­dzie, których rzecznikiem, i w rzeczywistości, i we własnej sztuce, jest sam Leibniz. Zresztą filozof, by podkreślić wagę swych racji, decyduje się wziąć udział w przedstawieniu, zagrać siebie. I Leibniz, mądry doradca królów, zwycięża diabła, bowiem Faust pod jego przewodnictwem, bez pomocy piekła, osiąga to wszystko za co żądano odeń duszy - zdobywa wiedzę i władzę absolutną. Całość mają odegrać przed carem angielscy ak­torzy z trupy Williama Shillinga. Ale przedstawienie to, miast przebiegać harmonijnie, zmienia nagle swój starannie przez Leib­niza opracowany kształt. Z triumfalnej pochwały współdzi