Na tle miałkości intelektualnej większości warszawskich premier ostatniego sezonu propozycje Starego Teatru w Krakowie błyszczą co prawda nie tak mocno jak w latach 70-ych, ale przecież wciąż bardzo znacząco. Dyrektor Stanisław Radwan z dużym wyczu­ciem łączy w repertuarze insceniza­cje wytrawnych praktyków (Andrzej Wajda) i błyskotliwych debiutantów (Krzysztof Babicki, Tadeusz Bradecki). Jak widać, nie trzeba sztucznej "walki pokoleń", by najwybitniej­szym spośród najmłodszych oddano z pełną wiarą i zaufaniem legendar­ną scenę i wciąż jeszcze silny zespół aktorski. Sezon 1984/85 przyniósł w Starym Teatrze co najmniej trzy bardzo ważne inscenizacje, w których szla­chetnym blaskiem zajaśniały talenty aktorskie Anny Polony, Jerzego Stuhra, Jerzego Radziwiłowicza, Je­rzego Treli i świetnie się rozwija­jącego Krzysztofa Globisza. Nade wszystko zaś dał widzom solidną dawkę ważnych pytań, inspirujących obrazów, zachęt do refleksji nad