ZAINTERESOWANIA Adama Hanuszkiewicza dramatem wielkiego wymiaru artystycz­nego i ideowego, zainteresowania polskim romantyzmem i Wyspiań­skim zdają się wyznaczać scenie Teatru Narodowego najbardziej słuszną linię repertuarową. "Nie-boska komedia", którą Hanuszkie­wicz właściwie zainaugurował swo­ją działalność w Teatrze Narodo­wym, stała się autentycznym wy­darzeniem teatralnym. Na każdym spektaklu po brzegi wypełniona widownia, bilety - wyprzedane na miesiąc naprzód, a przede wszyst­kim długie serdeczne owacje, jaki­mi publiczność każdego wieczoru manifestuje swoje emocjonalne za­angażowanie - pozwalają chyba triumfalnym nazwać powrót ,,Nie-boskiej" na stołeczną scenę po 43 latach. Ostatnią bowiem warszawską inscenizacją tego dramatu była realizacja Schillera w roku 1926 w Teatrze im. Bogusławskiego. Po wojnie wielki i sporny dramat Kra­sińskiego doczekał się zaledwie trzech wystawień w reżyserii: Boh­dana Korzeniewskiego w Teatrz