W okresach posuchy na drama­turgię współczesną, a zdarzają się one często, teatry, jak zwykle, ra­tują się adaptowaniem prozy. I tak jest znowu, już od paru lat. Udana adaptacja i udany de­biut reżyserski Jana Buchwalda w warszawskim Teatrze Powszechnym: przedstawienie oparte na "Nawróconym w Jaffie" Marka Hłaski. Wyjątkowo sprawne (nie tyl­ko jak na debiut) - i przeniesie­nie powieści na scenę - i sam spektakl. Trochę nijaka, bez lo­kalnego kolorytu, scenografia Starskich. Kilka dobrych ról (Piotr Machalica, Maria Robaszkiewicz, Janusz Gajos, Joanna Żółkowska, Kazimierz Kaczor, Franciszek Pieczka), można prze­pisywać afisz. Powszechny, obok niewielu innych teatrów, ma na­prawdę mocny zespół. Analiza "Nawróconego w Jaffie" musiałaby jednak dotyczyć prozy, bo wersja sceniczna po prostu od­daje treść i charakter powieści. A o prozie Hłaski napisano już dużo i spektakl teatralny wydaje się w tym wypadku raczej przypadkową okazją. Jednak t