"MEWA" wśród dramatów Czechowa, opisujących stan ro­syjskiej inteligencji i dramat splą­tanych uczuć, uchodzi za utwór słabszy - raczej preludium póź­niejszych najdoskonalszych jego sztuk: "Wujaszka Wani", "Trzech sióstr" i "Wiśniowego sadu", Tym większego trudu wymaga ze stro­ny aktorów i reżysera, aby spełnić się na scenie. Podobnie jak w przypadku po­zostałych utworów pisarza sce­niczny sukces "Mewy" zależy od ulotnego, trudnego do pochwyce­nia wrażenia unikatowości i typowości. Rzecz bowiem polega na tym, aby jednocześnie ujawnić dość typową sytuację niedowładu intelektualnego, moralnego, emo­cjonalnego inteligencji, a zarazem ukazać bohaterów dramatu jako postaci wyjątkowe, o wielkiej we­wnętrznej czujności kontempla­cyjnej, zdolne do samooceny i tra­gicznej wręcz korekty (lub przy­najmniej do zamiaru takiej korek­ty) swego postępowania, a zara­zem spętane licznymi więzami uczuć, zależności finansowych, rodzinnych, grupowyc