Napisana w 1956 roku "Pętla" Marka Hłaski jest kroniką jednej, tragicznej doby czło­wieka przegrywającego bata­lię o swoją godność - a w kon­sekwencji o swoje życie- z nie­uleczalną chorobą alkoholizmu. Także: przegrywającego walkę z otoczeniem, które w chwalebnej misji ratowania przyjaciela wpę­dza go w zaułek, skąd nie może i nie chce już wrócić. Mimo dro­biazgowego opisu rzeczywistości i nagromadzenia konkretów, tytuło­wa "pętla" ma charakter wysoce metaforyczny, i oczywiście nie oznacza tylko sznura zaciskającego się na szyi nieszczęsnego samobój­cy. Inscenizator i reżyser opowiada­nia Hłaski, przeniesionego na deski Teatru Nowego w Zabrzu - Je­rzy Król, a także autor adaptacji tej prozy - Wacław Panek pogłę­biają tą metaforę, kończąc spek­takl wymownym, jednoznacznym odejściem bohatera ze sceny. My­ślę, że to bardzo trafne rozwiąza­nie, bowiem dosłowność Hłaski strawna jest wtedy, gdy czytamy opowiadanie, przenies