"Nie-Boska komedia" Zyg­munta Krasińskiego to uznany pomnik polskiego romantyzmu. Oczekiwaliśmy jej na scenie Teatru Polskiego w Poznaniu z niepokojem i ciekawością - tak, jak zawsze oczekuje się pomników. Romantyzm polski wypraco­wał jaskrawą wizję tragedii narodu, Krasiński ukazał tę wizję poszerzoną o tragizm osobowości człowieka społecz­nego. W społeczności zamknię­tej, jaką jest rodzina i w spo­łeczności otwartej, jaką jest klasa. Dramat niedojrzałej re­wolucji, ale też dramat dysharmonii i nieszczęścia nie tyl­ko w sferze społecznego życia. Także w odniesieniu do losów indywidualnych, do nie-boskiego rozdarcia. Dla współczesnych inscenizatorów istnieją dwa główne problemy - nie­bagatelne: historiozofia Kra­sińskiego i jego stylistyka. Warto przypomnieć przedzi­wną inscenizację Jerzego Grzegorzewskiego (Teatr Pol­ski we Wrocławiu, 1979 rok), z muzyką Stanisława Radwa­na. Był to spektakl niezwykle artystowski. Podejmował