W Poznańskim Teatrze Polskim oglądaliśmy niedawno cieka­wy eksperyment. Janusz Nyczak nie należy co prawda do reżyserów, którzy ulubili sobie eksperyment formalny jako środek wyrazu. Przeciwnie, jest to jeden z niewielu reżyserów teatralnych tego pokolenia, dla którego wierność wo­bec ducha tekstu jest wartością nadrzęd­ną. Wyszukuje więc teksty literackie, któ­re współbrzmią z czasami, w których tworzy i współbrzmią z jego tych czasów odczuwaniem. Ostatnio Nyczak wystawił "Kurkę Wodną" Stanisława Ignacego Witkiewicza. Wystawił tę sztukę w kon­wencji realistycznej, uzasadniając tę de­cyzję reżyserską pewnego typu dodat­kowymi zabiegami interpretacyjnymi. Za­akcentował powiązania literackie, wska­zał na możliwość dyskursu serio, nawią­zując w interpretacji roli Edgara do pew­nych wątków Kordianowskich, do kon­cepcji romantycznego bohatera, a jedno­cześnie do tak odrębnej formalnie i myś­lowo "Czajki" Czechowa. Czechow to