Wystawiając "Kurkę Wodną" - jeden z najlepszych i najcieka­wiej skonstruowanych, a przez to i najtrudniejszych do wysta­wienia, dramatów Witkiewicza - Janusz Nyczak osiągnął po­wodzenie częściowe. Wśród wielu przyjętych rozwiązań niektóre wydają się celne, nośne i spraw­dzają się na scenie, niektóre na­tomiast - same w sobie lub w zaprezentowanym wykonaniu - okazują się chybione. Wskutek tego toczące się chwilami wart­ko i ciekawie przedstawienie rozbija się niekiedy z hukiem na mieliźnie, niszcząc wywołane w udanych epizodach wrażenie. Jest więc bardzo nierówne i za­miast silić się na ostateczny bi­lans, lepiej chyba będzie po pro­stu rozpisać pasywa i aktywa. Co do pasywów - koncentru­ją się one zwłaszcza przy dwu postaciach. Całkowicie nieudana - i to, jak się zdaje, bez winy aktora - jest kreacja Tadzia. Trzeba zresztą lojalnie przyznać, że jest on postacią niezmiernie trudną do właściwego przedsta­wienia: musi to być ob