Ta sztuka o odchodzącym czasie, a wraz z nim o odcho­dzącej epoce ludzi pewnej klasy, pewnych manier, wreszcie o odchodzeniu pewnej formacji kulturalnej - choć korzeniami głęboko tkwi w ówczesnej Rosji - ma przecież charakter uniwersalny. Przemijalność i niepowtarzalność zjawisk jest ponadgeograficzna i ponadczasowa i właśnie chyba owa uniwersalność "Wiśniowego sadu" decyduje o tym, że jest on grany na scenach niemal całego świata, tak wczoraj jak i dzisiaj. Sprzedaż na licytacji (za dłu­gi) wiśniowego sadu i domu, rodzinnego majątku Gajewych, a następnie - już na polecenie nowego właściciela majątku - wyrąb starych wiśniowych drzew, pamiętających najdaw­niejsze dzieje tej rodziny, po czym rozpierzchnięcie się wszy­stkich w różne strony, by szu­kać tego co nowe, nie znane, oraz rozpacz starego, jak te wi­śniowe drzewa sługi, przez nie­uwagę pozostawionego samotnie na śmierć - to widome oznaki odchodzącego czasu i pewnego sposobu życia