Kiedy dwa lata temu Jerzy Grzegorzewski wystawił Don Juana w St. Etienne, wydelegowani z Paryża recenzenci pisali, że przedstawienie jest dziwne, ale piękne. W "Le Monde" podkreślano "genialne momenty", a Jean-Pierre Thibaudat, uchodzący we Francji za miarodajnego krytyka "Liberation", porównał Grzegorzewskiego z Robertem Wilsonem i nazwał wielkim poetą sceny. Twórczość Grzegorzewskiego może się, rzecz jasna, obejść bez przepustek do sławy opatrzonych paryskim stemplem. Jeśli przywożę tu komplementy francuskiej prasy, to przecież nie po to, by, w stylu wyśmiewanym przez Gombrowicza, potrząsać na oczach zdumionego świata pawim ogonem polskiej sztuki. Ciekawi mnie co innego: że Grzegorzewski podjął, niejako na boisku przeciwnika, grę z tekstem, który jako tako wykształcony Francuz ma w małym palcu; manifestacyjnie czy nawet prowokacyjnie przekroczył tradycje i kanony interpretowania Moliera. Recenzenci zdawali sobie z tego sprawę i przewidywali, iż pod