Raszewski uważał, że celem zarówno rekonstrukcji, jak i opisu przedstawienia powinno być unaocznienie czytelnikowi nie tylko jego przebiegu i kształtu, ale też odbioru z perspektywy niegdysiejszej widowni - pisze Rafał Węgrzyniak w Teatrze.

W maju 1992, na trzy miesiące przed śmiercią Zbigniew Raszewski w przypływie melancholii zasugerował, iż jego utwory są "tak liche i nieważne, że do nikogo pretensji o lekceważenie ich mieć nie można", a "wyjąwszy jeden jedyny tekst tzn. "Weryfikację czarodzieja", reszta jest makulaturą". Raszewski za życia wydał sześć książek o charakterze naukowym: "Z tradycji teatralnych Pomorza", Wielkopolski i Śląska" (1955), "Staroświecczyzna i postęp czasu. O teatrze polskim 1765-1865" (1963), "Bogusławski" (1972), "Krótka historia teatru polskiego" (1977), "Trudny rebus. Studia i szkice z historii teatru" (1990) i "Teatr w świecie widowisk. Dziewięćdziesiąt jeden listów o naturze teatru" (1991). Już po jego śmierci ukazał się "Teatr na placu Krasińskich" (1995) oraz "Weryfikacja czarodzieja i inne szkice o teatrze" (1998). Ten ostatni tom otwierają zaczerpnięte z Raptularza" zanotowane zaś jeszcze w 1966 rozważania o konieczności rezygnacji z pewnych