Urodził się pierwszego dnia 1917 r. w Wiedniu, ale dzieciństwo i młodość spędził we Lwowie. Jego warszawska scena we Współczesnym była wehikułem przenoszącym widzów z pogodzonej z estetyką siermiężnego socjalizmu stolicy w centrum przedwojennego Lwowa. Panował tam inteligencki klimat spod znaku nienagannej elegancji

Był absolwentem Państwowego Instytutu Sztuki Teatralnej. Debiutował przed wojną jednoaktówką Eugene'a O'Neilla "Księżyc nad Karybami" na scenie Teatru Narodowego. Przez pierwsze dwa lata wojny pracował w Polskim Teatrze Dramatycznym we Lwowie. Pod koniec 1942 r. po aresztowaniu ojca, znanego adwokata, wyjechał do Warszawy. Brał udział w Powstaniu Warszawskim, trafił do niewoli, a potem do kamieniołomów w górach Harzu. Po wojnie objął dyrekcję Teatru Kameralnego Domu Żołnierza w Łodzi, z którego po przeprowadzce w 1949 r. powstał warszawski Teatr Współczesny. Słynął z niezwykłej czujności na detale - potrafił jedną uwagą na temat ustawienia rąk, siły głosu czy rekwizytu zmienić sens roli i spektaklu. Z dramaturgii Mrożka wyłowił rys realistyczny (jak w słynnym "Tangu" z 1965 r.). W miejsce absurdu zaproponował konsekwencję, w miejsce szaleństwa - prawdopodobieństwo. Od 1962 r. reżyserował też regularnie za granicą: w Niemczec