KAŻDA sztuka pojawiająca się w repertuarze teatralnym budzi przede wszystkim zain­teresowanie powodem jej wystawienia. Pytanie to jest szczególnie istotne w mieście mającym jedynie dwie sceny dramatyczne, które powinny wy­pełniać różnorodne potrzeby kontaktu z teatrem, poczynając od edukacji w tym zakresie, po odpowiedź na tradycyjne w Polsce pytanie: "Co na to mó­wi się ze sceny?", niezależnie zresztą od tego, jaką treść podkładamy pod najkrótsze ze słów. Dyrektor Janusz Bukowski, chcąc poprzez Teatr Polski utrwalać w społeczeństwie po­czucie narodowej więzi i trady­cji, sięgnął po dramat Juliusza Słowackiego "Lilia Weneda" sztukę interpretowaną niejedno­znacznie. W odczuciu jednych odbiorców jest to symboliczne mitologizowanie prehistorii Pol­ski, w opisie innych - aluzja do Powstania Listopadowego. Rzecz cała jest jednak bardzo niejasna, trudna w odbiorze i chyba jednak trafnie określona w liście Seweryna Goszczyń­skiego: "talentu mni