"Lilia Weneda" napisana została w 1839 roku, drukiem ukazała się rok później, w Paryżu. Do pierwszego wydania autor dołączył "Grób Agamemnona" - fragment powstałego wcześniej, nie dokończonego poematu, wydanego pośmiertnie jako "Podróż z Neapolu do Ziemi Świętej". Obok "Anhellego" i "Kordiana" "Lilia Weneda" jest trzecim utworem Słowackiego, w którym wieszcz daje wyraz swoim przekonaniom politycznym i społecznym, pojmowanym głęboko i z pełnym zaangażowaniem. Z tradycyjnych interpretacji utworu wiemy, że przedstawia on tragedię narodu, który ginie zarówno w wyniku własnych błędów i słabości, jak i z powodu wyjątkowo niekorzystnego, fatalnego wręcz zbiegu okoliczności. Równocześnie dramat jest satyrą na umysłowość i mentalność Polaków, na pozostałości szlacheckiego sarmatyzmu, które dawały znać o sobie także w 10 lat po upadku powstania listopadowego, w paryskim środowisku emigranckim. "Lilia Weneda" nie spotkała się z