Pośród licznych miłośników operowej sztuki nie brak takich, którzy Wagnerowskiego "Parsifala" uważają za szczytowe i najdo­skonalsze osiągnięcie w dziedzi­nie dramatu muzycznego. Najdo­skonalsze - ale też zarazem jed­no z najpotężniejszych rozmiarami oraz najtrudniejszych do właści­wego wykonania, zarówno od strony teatralnej jak i muzycznej. Nic zatem dziwnego, iż wiado­mość, że w 56 lat od dnia ostatniej prezentacji tego arcydzieła w War­szawie zamierza nasz Teatr Wielki ponownie wprowadzić je na swoją scenę, przyjęliśmy z ogromną ra­dością, ale też z pewnym lękiem, który, jak wolno przypuszczać, nie był obcy także i niektórym uczest­nikom tego przedsięwzięcia. Obawy jednak okazały się płon­ne, a włożony niewątpliwie w przygotowanie tej premiery ogro­mny artystyczny wysiłek przyniósł bardzo piękne rezultaty. Antoni Wicherek przy dyrygenckim pulpi­cie potrafił ogarnąć gigantyczną formę Wagnerowskiego dzieła i ukazać