Zapowiedzianej już dawno pre­miery Wagnerowskiego "Parsifala" w warszawskim Teatrze Wielkim oczekiwano, powiedzieć trzeba, z wy­jątkowym napięciem, zarówno w samym zespole Teatru, jak i w sze­rzej rozumianym środowisku artys­tycznym, a także pośród rzeszy co bardziej świadomych "zwykłych" miłośników sztuki operowej. Nie tylko dlatego, że "Parsifal" to jedno z najwspanialszych arcydzieł w dzie­jach dramatu muzycznego, a od ostatniego jego wykonania na war­szawskiej scenie mijało właśnie już ponad pół wieku; przede wszystkim dlatego, że przygotowującemu tę premierę Teatrowi przychodziło oto zmierzyć się z artystycznym zada­niem najtrudniejszym bodaj od cza­su wystawienia tu całego "Pierścienia Nibelunga" - a może nawet trud­niejszym jeszcze przez to, że przedstawienie "Parsifala", w odróżnieniu od "Pierścienia", zrealizowane być miało wyłącznie polskimi siłami, jakkolwiek przy udziale artystów od lat zasilających swymi talentami sceny z