Kazimierz Dejmek nie tylko ukochał staropolskie misteria, nie tylko zapoznał z nimi współczesnego widza i zaraził go własną miłością, ale też zna­cznie przesunął wstecz źródła polskiego stylu teatralnego: od romantyzmu do średniowiecza. Dotychczas interesowały go je­dnak przede wszystkim staro­polskie misteria pasyjne i rezu­rekcyjne; one też legły u pod­staw najsłynniejszych jego wi­dowisk misteryjnych: "Historyji o Chwalebnym Zmartwychwsta­niu Pańskim" i "Dialogus de passione". Tematykę, bożonaro­dzeniową odstępował dotąd Dej­mek schillerowskiej "Pastorał­ce", wychodząc zapewne ze słu­sznego założenia, że trudno by­łoby powrócić do niej unikając powtórzeń lub analogii. I oto, po latach swoich do­świadczeń w misteryjnej mate­rii teatralnej, Kazimierz Dej­mek przełamał się wreszcie; się­gnął i on do bożonarodzenio­wych dialogów staropolskich. Uczynił to zresztą, jak należało się spodziewać, inaczej niż Schiller