"Wiśniowy sad" to ostatnia i najlepsza (obok "Trzech sióstr") sztuka Antoniego Czechowa, której prawdziwy sukces nastąpił już po śmierci wielkiego pisarza. W październiku 1917 roku w Moskiewskim Teatrze Artystycznym aktorzy chcieli przerwać przedstawienie przekonani, że w takiej chwili widownia nie może i nie zechce odbierać tego "najcichszego poematu scenicznego". Stanisławski kazał jednak aktorom grać dalej i publiczność nie opuściła sali, choć za murami teatru walił się stary świat. Taka jest siła tego dramatu o "uwięzionej i bezradnej" duszy ludzkiej. "Wiśniowy sad" jak każda ze sztuk Antoniego Czechowa, należy do gatunku "najsmutniejszych komedii". Wszystko tu jest emocjonalne, budowane na nastroju, pełne ściszeń, przemilczeń, zamyśleń. Akcja jest wątła, nieważna - ważni są ludzie i ich serca. Łzy mieszają się ze śmiechem, nadzieja z rozpaczą. Właśnie w "Wiśniowym sadzie" Czechow doprowadził do szczytu to, obsesyjne niemal u niego