"O Leibnizu mawiano, że był ostatnim z ludzi, który posiadł całą możliwą wie­dzę..." - rozpoczyna Tadeusz Bradecki obszerną notę w programie: posłowie do przedstawienia, komentarz i klucz inter­pretacyjny. Ów klucz odsyła natychmiast - może nie do osiemnastego wieku, ale na pewno do połowy naszych lat osiem­dziesiątych, kiedy to sukcesy na scenach odnosił "Wzorzec dowodów metafizycz­nych". Napisana przez Bradeckiego rzecz o Leibnizu, Fauście, carze Piotrze i angiel­skich komediantach, rzekomo przedsta­wiających kilkuwarstwowy teatr w teatrze wiosną 1716 roku, u wód Pyrmonckich. Niemal dokładnie w sto lat po tym fikcyjnym wydarzeniu naprawdę zastrzelił się Jan Potocki. Za jego życia - pisze dalej Bradecki - "historia rośnie w Bóst­wo", ,,nic nie jest już pewne, ni wiedza, ni wiara"; zatem w jego dziele ,,zrelatywizo­waniu ulegają wszelkie wartości, normy, obyczaje, religie i świętości". Stąd też w "Rękopisie znalezionym w Saragossie" każd