Część zamieszczonych w tym dziale tekstów to owoc panelu "Teatr postmedialny" zorganizowanego w ramach cyklu Klubu Bunkra Sztuki "Przestrzeń kultury" przez Bunkier Sztuki w Krakowie i redakcję Gazety Teatralnej "Didaskalia" 5 grudnia 2011 roku. W panelu dyskusyjnym udział wzięli: Mirek Kaczmarek, Bartek Macias, Wojciech Puś i Wojtek Ziemilski. Spotkanie poprowadzili i poprzedzili wykładem Mateusz Borowski i Małgorzata Sugiera. W zaproszeniu pisaliśmy: "Trudno dziś wyobrazić sobie polski teatr bez multimediów. Początkowo wideo było dla teatru jednym z możliwych źródeł inspiracji, później zaczęło silnie wpływać na jego estetykę, by wreszcie stać się jego równoprawnym partnerem. Obecnie współtworzy dzieło sztuki teatralnej na równi z innymi elementami spektaklu, silnie modyfikując percepcję widza. We współczesnym teatrze dokonuje się nieustająca oscylacja pomiędzy tym, co zmediatyzowane, a tym, co jest domeną Auslanderowskiej nażywości".
Rozmawiają MATEUSZ BOROWSKI, MIREK KACZMAREK, BARTEK MACIAS, WOJCIECH PUŚ, MAŁGORZATA SUGIERA, WOJTEK ZIEMILSKI
MEDIUM CZY GADŻET? WIDEO W TEATRZE
Mateusz Borowski: Chcielibyśmy zacząć od pytania o to, w jaki sposób zmieniała się relacja między mediami a teatrem, począwszy od Hamleta (IV) w reżyserii Andrzeja Wajdy z 1989 roku. Jak świadczą recenzje, spodziewano się przedstawienia o wymowie jawnie politycznej, tymczasem powstało coś, co dotyczyło przede wszystkim teatru. Miejscem akcji była garderoba teatralna, natomiast sceny dworskie, grane na dużej scenie, widzowie oglądali na ekranie małego telewizora albo dzięki odbiciom w odpowiednio rozmieszczonych lustrach. A więc sekwencje na żywo oglądali w zapośredniczeniu, i można powiedzieć, że to atrakcyjne rozwiązanie wspomagało teatr; dzięki niemu stawał się tematem dla siebie i widzów. Media pozwalały utrzymać integralność teatru wobec rzeczywistości zewnętrznej, podkreśliły jego swoistość i autonomiczność. Kolejny etap wzajemnych relacji między teatrem a nowymi technologiami rozpoczął się chyba w chwili, kiedy Różewicz w "Kartot