Scena jak na płótnie Chirico malowanym w ataku kolki."Melancholia ulicy", balkon z jedną poprzeczką. Brak tylko cienia dziewczynki popy­chającej kolo. Za to dziecinna Julia bawi się drążkiem, próbując utrzymać go pionowo na otwartej dłoni. Romeo, sam blady jak lalka łojo­wa, jego usta zmieściłyby się między liniami po­prowadzonymi od skrzydełek nosa. Kocha się w filigranowej pasterce, ale bez pudru w popiela­tych włosach. Pierwsza rozmowa tych dwojga przebiega w formie sonetu. Nieco później wy­znają sobie, a raczej w noc, miłość, co jak ma­rzenia Merkucja jest wylęgłym w chorobliwym mózgu dzieckiem fantazji. Już po kilku minu­tach ich szkolnej retoryki, chciałoby się błagać: przestańcie, prawicie o niczym! dosyć już tego, Julciu, panno Julciu! Ale nie, trzeba. Bo niby nieporównane piękno, subtelna liryka, Boże. I jakby tego mało, jeszcze kunszt translatorski na dodatek, a to nie żarty. Więc trzeba. Chyba ze trzy godziny. Wiersz staje s