Warszawski Teatr Studio w ramach cyklu "Wariacje z poetami" przygotował wieczór, na który złożyła się polska prapremiera dramatu Petera {#au#716} Handkego{/#} "Godzina, w której nie wie­dzieliśmy nic o sobie nawzajem" i inscenizacja poematu Tadeusza Różewicza "Francis Bacon, czyli Diego Velazquez na fotelu dentystycz­nym". (Cykl ów dopełnić mają realizacje "Sa­moobrony" i "Końca pół świni" Helmuta Kaj­zara). Cztery utwory wystawione w Studio - oprócz rozmaitych powinowactw - łączyć ma "pewien rodzaj poetyckiego, odnawiającego spojrzenia na rzeczywistość". Dramat Hand­kego miał prapremierę w wiedeńskim Burg­theater w 1992 roku w reżyserii Clausa Pey­manna, doczekał się też głośnej realizacji w Schaubuhne w Berlinie, której twórcą był Luc Bondy. Rozgrywa się on bez słów. Austria­cki pisarz, dający chociażby w "Kasprze" wy­raz swej niewierze w możliwość porozumienia się za pomocą języka, stworzył graniczną formę dramat