Każdemu zdarzyło się usiąść w ka­wiarni przy oknie wychodzącym na plac lub ulicę i obserwować przechodzących ludzi. Czasami obserwo­wane sytuacje zaczynają się dziwnie ry­mować, zdarza się, że współbrzmią z mu­zyką, która gra w kawiarnianym wnętrzu, albo z tym, co nam akurat w duszy gra. Sytuacje codzienne, przypadkowe, pozba­wione planu i nieobciążone żadnym nada­nym z góry znaczeniem, zaczynają pano­wać na chwilę nad przeznaczeniem na­szych myśli. Tadeusz {#os#5966} Kantor{/#} opowiadał kiedyś, że dla niego ulica właśnie, obser­wowana z kawiarnianego okna, jest ulu­bionym teatrem i daje mu największą i naj­prawdziwszą wiedzę o miejscu, w którym się znalazł. Kawiarnianego poznania nie da się porównać z wizytą w jakimkolwiek muzeum czy we wszystkich kościołach miasta razem wziętych. Patrząc na ulicę dowiadujemy się wszystkiego, choć nadal tak naprawdę nic nie wiemy o sobie na­wzajem. Sztuka Petera {#au#716} Handke{/#} "G