Kaukaskie kredowe koło, reżyserowane przez Irenę Babel w Teatrze Powszechnym, jest w pewnym stopniu wznowieniem. Inscenizacja warta była powrotu na scenę. Kształt, jaki nadała sztuce Brechta Irena Babel, cechuje czystość i jednolitość wyrazu. Oba bieguny sztuki: wojna okrutna i wojna groteskowa, wojna patetyczna i wojna niosąca głód, krwawe dzieje kraju i trudna dola dzielnej dziewczyny zostały utrzymane w jednolitym tonie legendy. Silna stylizacja całości ten ton wydobywa: stwarza ona baśniowy dystans i pozwala na moralitetowe uproszczenia. Scenografia Krzysztofa Pankiewicza realizuje te intencje inscenizacyjne: kostiumy postaci utrzymane w kolorach złota, srebra, ostrej zieleni, szafiru etc, uproszczone rysy stylizacji bizantyjsko-orientalnej w świecie panujących, wydobycie "chłopa w ogóle", nie tylko chłopa gruzińskiego, w scenach na wsi - tworzą obraz ludowo jednoznaczny i baśniowo feeryczny. Podobnie uproszczona w kierunku jak najdalej idącej charak