Na scenie Teatru Polskiego w Warszawie przez trzy godziny fascynowała, jak zawsze, widownię pantomima Tomaszewskiego odwieczną historią Fausta i przewrotnością (z morałem) cesarzowej Filissy. Premiery "Odejście Fausta" i "Menażerii cesarzowej Filissy" odbyły się w 1970 i 72 r. Oba spektakle należą więc w teatrze Tomaszewskiego już do okresu dramatu pantomimicznego: okresu, który konsekwentnie nastąpił po latach obrazków pantomimicznych etiud i składanek. Teatr ruchu zaatakował duże formy dramatyczne. Ale Tomaszewski postępuje tu odwrotnie niż większość reżyserów: nie buduje ruchu, postaci z analizy tekstu, a wyprowadza tekst z analizy ruchu, jaki ma wykonać aktor. Ruch jest najważniejszy, jest potwierdzeniem życia. Nie fałszują go słowa, jest więc najbardziej bezpośrednim środkiem wyrazu. Ruchowi podporządkowuje Tomaszewski - scenarzysta, choreograf i reżyser spektakli - dekoracje i muzykę, choć są one dziełem wybitnych plastyków i kom