W czasie gdy na polskim rynku rządzą wywiady-rzeki z aktorami z pierwszych stron gazet, zwykle jubileuszowe, pełne kurtuazyjnych pytań i anegdotek, pojawienie się pięćsetstronicowej, erudycyjnej monografii aktorskiej ikony PRL-u to wydarzenie samo w sobie - o książce Joanny Krakowskiej "Mikołajska. Teatr i PRL" pisze Aneta Kyzioł w Polityce.

Książka Joanny Krakowskiej, pracownicy Instytutu Sztuki PAN i szefowej działu eseistyki miesięcznika "Dialog", wypełnia obietnicę złożoną w tytule. Jest opowieścią o wybitnej aktorce, o której pisano: "Najinteligentniejsza z aktorów. Ze zmysłem do tragiczności" (Mieczysław Jastrun). Potem powtarzano te słowa, pisząc o jej talencie komicznym - była jedną z pierwszych, którzy rozumieli, że bohater groteski będzie śmieszny tylko wtedy, gdy będzie grany aż nazbyt serio. Ale opowieść o Mikołajskiej to przede wszystkim historia aktorki, której teatr nigdy nie wystarczał (mimo że grała na najlepszych scenach i u najwybitniejszych reżyserów - we Współczesnym Erwina Axera, Dramatycznym Gustawa Holoubka, Narodowym Kazimierza Dejmka). Od końca lat 60. wielką pasją i powołaniem Mikołajskiej stała się polityka oraz działalność społeczna w Komitecie Obrony Robotników. Krakowska opisuje zażyłe stosunki łączące ludzi teatru i komunistycznej wła