Popularność Mrożka jest olbrzymia, grają go i czytają nie tylko w Polsce, ale w ca­łej Europie. Jedynie tylko w Stanach Zjednoczonych nie odniósł sukcesów, nie rozu­miano go, a krytyka twier­dziła, że jego sztuki nie mają ani sensu, ani normalnej in­trygi. Nie zrozumiano, że dramaturgia Mrożka - a napisał dotąd 11 sztuk, w tym tylko jedną, ostatnią "Tango" pełnospektaklową - nie jest tradycyjną dramaturgią cha­rakterów i sytuacji, ale tea­trem idei. Mrożek uprawia z zamiłowaniem groteskę spo­łeczną i obyczajową, stale tą samą bronią walcząc prze­ciwko wszelkim stereotypom działania i myślenia. We wstępie do swej pierw­szej sztuki "Policjanci" Mro­żek pisał: "Sztuka nie zawie­ra niczego poza tym, co za­wiera, to znaczy nie jest żad­ną aluzją do niczego, nie jest też żadną metaforą i nie trzeba jej odczytywać. Grać powinien przede wszystkim nagi tekst, podany jak najdo­kładniej z podkreślonym sensem logicznym zdań i scen".