Sztuki Sławomira Mrożka wzbudzają kontrowersyjne opi­nie. Ich treści tak ściśle okrywa umow­ność zewnętrznego kształtu - dramaturgii, psycho­logii, nawet języka, że często sprawiają wrażenie rebusu lub żartu. Wydają się być znakiem ideograficznym trudnym do roz­szyfrowania w swej wieloznacz­ności. Nie przylegają wprost do żadnej konkretnej rzeczywistości, nie są obrazem żadnej realnej sytuacji międzyludzkiej, nigdy też nie należy szukać w nich odbicia realnie istniejących kon­fliktów. Mrożek żongluje ele­mentami różnych układów, czer­pie z wielu stylów, tworząc z nich dość sztuczne konstrukcje, nadając im funkcje znaków za­szyfrowanych treści. Metoda ta jest niewątpliwie efektowna już z tego powodu, że sprawia wra­żenie teatru "nowoczesnego". Krytyka, zwłaszcza za granicą, umieszczała sztuki Mrożka w po­bliżu teatru Becketta czy Ione­sco, zarówno posługując się tu analogiami "zredukowanego dra­matu", jak i szukając