Wielki repertuar romantyczny i neoromantyczny, który ostatnimi laty często gości na polskich sce­nach, traktowany jest zazwyczaj ja­ko punkt wyjścia do inscenizacji nowatorskich, polemicznych w sto­sunku do istniejących kanonów tea­tralnych. W dramatach Mickiewi­cza, Słowackiego czy Wyspiańskie­go szuka się problematyki podsta­wowej dla życia narodowego. Myśli i refleksje dziewiętnastowiecznych poetów przykłada się do współ­czesności; z drugiej zaś strony dzi­siejszą optykę stosuje dla oglądu romantycznych arcydzieł i zawar­tych w nich treści. Oczywiście ta ogólna zasada różnie jest realizo­wana w poszczególnych przypad­kach. Inaczej widział romantyzm i Wyspiańskiego Konrad Swinarski, inaczej widzi Adam Hanuszkiewicz. Na tle fali romantycznej w polskim teatrze współczesnym zadziwiająco wyróżnia się ostatnia realizacja Er­wina Axera. Wyróżnia się skrom­nością czy wręcz pokorą reżysera wobec dramatu, który wystawił - to znaczy