Przedstawienie "Kordiana" w Teatrze Współczesnym w War­szawie w reżyserii Erwina Axera ma układ tekstu przejrzysty i kompozycję precyzyjną. Obejmu­je właściwie - z niewielkimi skrótami - cały tekst, nie po­mija ani jednej sceny, wykorzy­stuje didaskalia i dedykację z "Lambra". Rozpoczynają dwie sceny z "Przygotowania": modlitwa Anio­łów, tutaj śpiewana - Ziemia - to plama Na nieskończoności błękicie; oraz rozmowa Szatana z Mefistofelem: Słuchaj! wśród narodów wiela Jednemu się ludowi dzień ogromny zbliża, (Początek "Przygotowania" - do wejścia Mefistofela został skreś­lony. To jest pierwszy sygnał, że Aniołowie i Szatani wzięli w przedstawieniu funkcje nie z lu­dowej mitologi, lecz z filozofii chrześcijańskiej). Potem następuje "Prolog". Trze­cia Osoba "Prologu" "zwaśnionych obu spędza ze scenicznych pro­gów", kończy swój tekst: Z przebudzonych rycerzy zerwę całun zgniły, Wszystkich obwieję nieba polskiego błękitem,