ZUPEŁNIE inną propozy­cję teatralną - nie tylko ze względów literackich stanowi "Yerma" Federico Garcia Lorki w reżyserii i scenografii Krzysztofa {#os#520}Kelma{/#}. O ile tamten spektakl cechowały roz­pasanie, błazenada, zabawa, o tyle ten - świadoma dyscy­plina inscenizacyjna i wyko­nawcza, by osiągnąć i konsek­wentnie utrzymać surowość, a jednocześnie poetyckość teatral­nego stylu. I trzeba przyznać twórca przedstawienia zamie­rzony efekt osiągnął: oddał duszną atmosferę andaluzyj­skiej wsi, tworzącej tło dla tra­gedii młodej mężatki, daremnie pragnącej dziecka. Dla niej czas się zatrzymał w oczekiwaniu, choć wokół życie płynęło wol­no, od dawien dawna tym sa­mym torem pracy, rodzenia i wychowywania dzieci, czasem tylko było ono urozmaicane magicznymi wierzeniami. Budując interesującą i traf­ną wizję sceniczną "Yermy" - daleką od uproszczonej rodzajowości - nie był reżyser wier­ny upływowi czasu akcji w dramacie. T