"Poemat tragiczny" - tak określił Fede­rico Garcia Lorca swój utwór o Yermie - kobiecie bezpłodnej. W istocie nie jest to normalna "sztuka" w tym sensie, jaki przy­wykliśmy nadawać tekstom przeznaczonym na scenę. Niewiele się w niej dzieje; nie wielość zdarzeń i nie błyskotliwość nieocze­kiwanych spięć myślowych wyznacza jej konstrukcję. Jeden i zasadniczy motyw: motyw niespełnionego macierzyństwa, motyw zra­nionego w najgłębszym swym rdzeniu in­stynktu kobiety, wypełnia ją bez reszty, przewija się w różnych wariacjach, roz­brzmiewa wciąż dynamiczniej, wzbija się na wysokość najwyższej nuty, dźwięku nie do utrzymania w ostrym napięciu; wtedy głos prowadzący załamuje się i pęka, zale­ga cisza, cisza groźnego finału muzycznego. Bo to raczej udramatyzawana pieśń: pieśń-zawodzenie, pieśń-lament niezaspoko­jonej namiętności, skarga skrzywdzonego żywiołu. Yerma - kobieta pozbawiona swe­go wypełnienia, żali się, wzywa ratunku i