O fascynującej twórczości Stanisła­wa Ignacego Witkiewicza pisze się od bardzo dawna i z pewno­ścią kompetentnie, charakteryzu­jąc zarówno miejsce i znaczenie jego dorobku, jak i poszczególne utwory. Naj­mniej uwagi ściągnęła na siebie "Panna Tutli-Putli", której tekst jest zresztą mało komu znany, nie zawie­ra go dwutomowe wydanie PIW-u nie dostarcza również żadnej o sztuce informacji program teatralny, ponie­waż nie wydrukowano go na czas. Scena dla dorosłych "Pinokia" po dwóch udanych przedsięwzięciach po­przednich lat, przekroczyła tym ra­zem jeszcze wyższy próg trudności, stawiając sobie zadanie jeszcze ambi­tniejsze artystycznie. Co prawda, ry­zyko konfrontacji z innymi teatrami trzeba ocenić jako znikome, jest to bowiem, jeśli się nie mylę, łódzka prapremiera tej sztuki, o której na innych scenach bodaj się nie słyszy. Czy są powody, dla których innym nie warto jej zagrać? Niezależnie od tego, że ołówek re­żysera poczy