Kiedy parę miesięcy temu przeczytałem kilka recenzji surowo osądzają­cych "Antygonę" wystawioną przez An­drzeja {#os#2589}Wajdę{/#} w Starym Teatrze, za­stanowiło mnie, że żaden z recenzen­tów nie napisał, jaka jego zdaniem jest treść i znaczenie tragedii Sofoklesa, którą Wajda miał tak niewłaściwie i fał­szywie wyreżyserować. Wziąłem więc dla porównania kla­syczną już, dość prostą, ale na pewno "obiektywną" interpretację Allardyce Nicolla. Nicoll najpierw omawia pokrótce bratobójczą walkę i śmierć synów Edypa - Eteoklesa i Polineikesa, a potem objęcie władzy w Tebach przez Kreona. Później mówi o pogrze­bie wyprawionym Eteoklesowi i o za­kazie pogrzebania zwłok Polineika, którego Kreon uznał za zdrajcę. Stre­szczenie akcji zaczyna od omówienia prologu, w którym występują obie cór­ki Edypa - pragnąca pogrzebać brata Antygona i lękająca się gniewu Kreo­na, Ismena: Jakże może być pochowane ciało Polineika, przeci