"Wiśniowy sad" Antoniego Czechowa należy do klasyki wystawianej w teatrze często i zawsze z dużym powodzeniem. Jak to się dzieje, że ta sztuka pozbawiona właściwie centralnego konfliktu, pozbawiona wartkiej akcji, rozgadana, a więc pozornie nieefektowna, cieszy się taką niesłabnącą popularnością wśród reżyserów i widowni? Czyżby nie przestały nas absorbować problemy, które siedemdziesiąt pięć lat temu lekarzowi spod Moskwy i wybitnemu twórcy w jednej osobie, podyktowały ów dramat? Oto bowiem mamy znowu okazję obejrzenia go na szczecińskiej scenie Teatru Polskiego.

Do domu swojego dzieciństwa wraca po długoletnim pobycie w Paryżu Lubow Andrejewna Raniewska (Ewa Wawrzoń). Przywozi ze sobą wspomnienia miłosnej klęski. To właśnie z tego domu, po śmierci męża i utracie syna, uciekła kiedyś za granicę z kochankiem. Dziś, opuszczona i zrujnowana przez niego, szuka zapomnienia wśród starych kątów Dom i otaczający go ogromny wiśniowy sad nie jest jednak także wymarzonym azylem. Majątek popadł w ruinę, niedługo ma się odbyć licytacja. Ale przybyli wraz z Raniewską goście i dawni domownicy zdają się o tym nie myśleć. Tylko Jermołaj Łopachin (Janusz Bukowski) dorabiający się kupiec, syn pańszczyźnianego chłopa i od lat kandydat do ręki przybranej córki Raniewskiej - Warii (Danuta Chudzianka) proponuje ratunek: trzeba wyciąć i rozparcelować na działki wiśniowy sad. Ani Raniewską, ani jej brat Leonid Gajew (Jerzy Wąsowicz) interesujący się przede wszystkim bilardem - początkowo nie chcą o tym słyszeć.