Czy możliwe jest napisanie dra­matu idealnego, takiego, który pogodziłby to co sztuczne w sztu­ce z tym co żywe w życiu? Czy możliwe jest powiedzenie w nim prawdy o człowieku? Jednym słowem - stworzenie takiego dramatu, który jako dzieło sztu­ki, z natury swej zorganizowane, skończone i harmonijne, mógłby wyrazić skomplikowanie życia i natury ludzkiej - nieuchwytnej, zmiennej, nieharmonijnej i umy­kającej? Te pytania są głównym moty­wem całej twórczości dramatur­gicznej Luigiego Pirandella. Pirandello nie był eksperymentatorem teatru takim jak Craig, Meyerhold czy Tairow, co więcej, prze­ciwstawiał się sposobom, jakimi teatr początków XX wieku pró­bował burzyć iluzję teatralną. Wymienieni twórcy byli dla nie­go "ludźmi teatru", którzy przy pomocy chwytów (antyrealistyczny dialog, antyrealistyczne deko­racje, punktowe światła, zniesie­nie konwencji czterech ścian itd.) zrywali z duchem arystotelesowskiego mimetyzmu w imię teatralizacj