"To, co ukrywam, mówię mową in­ną" - dworsko - kunsztownie wyra­ża Hrabinie swe uczucia jej sekretarz Teodor, pochodzący z gminu. Lope de Vega (1562-1635) - wielki, niezwykle płodny a tak mało u nas znany pi­sarz hiszpański, współczesny Szekspi­rowi - nie pochodził z gminu, był szlachcicem, i nie wiem, czy tyle ukrywał, ile dziś pragną w jego dzie­łach dostrzec niektórzy komentato­rzy. Ale to pewne, że do współczesnego widza przemawia Lope de Vega "mową inną", ciekawie nasyconą absolutną odrębnością obyczajową, historyczną i kulturalną. Co najciekawsze: ta gwałtownie, a niekiedy i dziwacznie odrębna "mo­wa inna" przecież dociera, bawi, roz­kwita uśmiechem i - poprzez koronki często wyrafinowanego stylu - rubasz­ną radością życia. Jak gdyby światło, wypromieniowane blisko 400 lat temu w odległej - geograficznie i hi­storycznie - Hiszpanii, płonąć poczę­ło na scenie teatru warszawskiego no­wym blaskiem. Na pewno INACZEJ załam