Podobno lat temu pięćdziesiąt z okładem wydarzyć miał się cud w Krakowie. Stare ciotki krakow­skie ogłosiły tym "cudem" "Wesele". Nie na darmo zacni mieszczanie krakowscy obdarzyli Stanisława Wyspiańskiego lau­rowym wieńcem z napisem "44". Nie na próżno potem przez sto niedziel z rzędu waliły do podwawelskiego grodu piel­grzymki. Odtąd datuje się legenda Wyspiańskiego. Legenda metafizyka i pro­roka. Dlaczego jednak utrzymała się ona pół wieku? Rzecz jest chyba dość pro­sta. Poeta, którego pasją życia stała się sprawa narodowa, który jak nikt inny ze współczesnych poruszał "bolesne struny uczuć narodowych" w dobie, kie­dy klasy rządzące godziły się z zaborca­mi, wyrzekając się w istocie myśli o niepodległości - ten poeta musiał uro­snąć do roli męża opatrznościowego, a jego twórczość do wymiarów narodowe­go "cudu". Odrzuciliśmy legendę, czwartego wie­szcza. Tradycję doszukiwania się w każ­dym słowie poety wieszczyc