OPERA WARSZAWSKA, do wysta­wionych za dyrekcji Bohdana Wodiczki kilkunastu pozycji reper­tuaru współczesnego, dodała obecnie dwa wybitne utwory jednoaktowe: dramat liryczny Bartoka "Za­mek Sinobrodego" i "Więźnia" Dallapiccoli. Impresjonistyczną (z wpływami ekspresjonistycznymi) balladę Bartoka z 1911 r. dzieli od prawykonania "Więźnia", pisanego przeważnie techniką se­ryjną - 40 lat. Łączy natomiast: brak realistycznej fabuły; kameralność ob­sady; statyczny charakter, ogranicza­jący do minimum elementy tradycyjnej opery oraz nastrój pełen ponurości i tragizmu. Aleksander Bardini podkreśla także w swej świetnej reżyserii wspólny w obu operach - monumentalizm tema­tów; walki o wolność w "Więźniu" oraz istoty stosunków pomiędzy mężczyzną a kobietą w "Sinobrodym". "Więzień" jest protestem przeciw fa­szystowskiej tyranii, humanistycznym, choć jeszcze nie zwycięskim, hymnem na cześć wolności. "Potężny głos chórów i organów symbol