Rzadko trafia się publiczności spektakl tak głęboko przenik­nięty problematyką filozoficz­ną, jak inscenizacja "Bram raju" dokonana w Teatrze Wielkim w Warszawie przez Marka Grzesińskiego. Oczywiście reżyser przed­stawienia jest ostatnim ogniwem w łańcuchu przekazu idei, który bieg­nie od faktów rzeczywistych poprzez umysły wielu twórców przy­oblekających je w formę, aż do uszu i oczu odbiorców. Poszczególne bra­my i bramki mogą z treści wyjściowej coś ujmować, mogą jednak wzbogacać ją, obudowywać w nas­troje, i wreszcie - wypuszczać w świat w formie głęboko filozoficz­nego przesłania. Tak stało się z "bramami raju", które są wyjątko­wo długim łańcuchem kolejnych transformacji idei. Na początku było słowo wypo­wiedziane przez Jezusa Chrystusa, urodzonego w Betlejem a złożonego do grobu w Jerozolimie. Słowo to obiecywało szczęście wieczne po życiu, ale zarazem stanęło u pod­łoża kultu ziemskiego i