Szlachectwo zobowiązuje. Kra­kowski Stary Teatr cieszy się za­służenie opinią jednej z najlep­szych scen w kraju, dlatego też przedstawienia przeciętne wydają się tu mniej niż mierne. Obecność w repertuarze dwu jednoaktówek Shaffera ma swe liczne uzasad­nienia; wierząc w ich istnienie, nie sposób jednak ulec ich sile. Jest to z pewnością rzecz nę­cąca: wystawić isztukę autora o nazwisku wystarczająco uznanym, by obronić się przed zarzutem tandety, co więcej - sztukę, któ­ra wedle wszelkiego prawdopo­dobieństwa zrobi kasę, a równo­cześnie da okazję do zaprezento­wania jednego z młodych przed­stawicieli dramaturgii angielskiej, o której wie się u nas mniej, niżby wynikało z rozmów w ku­luarach. Kulturalna rozrywka, możliwość konfrontacji, zasługa prapremiery i wypełniona wido­wnia. Wszystkie warunki speł­niono bez blagi tym najbłahszym z przedstawień, jakie można było ostatnio w Starym Teatrze oglą­dać. Już debiut S