Jest to debiut i prapremiera. Debiut nietuzinkowy. Autor też. Ma dwadzieścia dziewięć lat i za sobą bujną młodość w teatralnym ruchu studenckim; jest cenionym reżyserem, nadto krytykiem, eseistą. Wreszcie opublikował sztukę. Poznałem Kajzara na plaży. Znałem go wcześniej, jako twórcę dwóch wartościowych wrocławskich przedstawień, które omawiałem ("Śmieszny staruszek'' i "Bolesław Śmiały"). Na plaży nie rozmawia się o teatrze, ale Kajzar ze swoim przyjacielem aktorem, w potokach słońca, bez wytchnienia, a z widoczną uciechą, opracowywał w sąsiednim graj dole egzemplarz "Króla Edypa". Przed obiadem powiedział mi coś w tym rodzaju: "Różnica między nami polega na tym, że pan wierzy, iż istnieją źli i dobrzy aktorzy, a ja w to nie wierzę..." Oznajmił mi jeszcze, że już wkrótce obsadzi w czołowej roli pewnego kierownika literackiego i znanego eseistę, o ile tylko tamten wyrazi zgodę. Ile w tym było żartu - nie odgadłem. Mimo to wyda�