"Wielkanoc" Strindberga to specyficzne skrzyżowanie morali­tetu z dramą mieszczańską. Ojciec Elisa Heysta sprzeniewie­rzył cudze pieniądze, teraz odsiaduje wyrok w więzieniu. Na rodzinę spadła hańbą do drzwi pukają wierzyciele. Lęk przed nieuchronną karą i równoczesne poczucie winy za grzechy, których nie popełniono, to motyw przewodni dramatu. Strindberg tę na wskroś obyczajo­wą tematykę podnosi do rangi uniwersalnego modelu. Kolejne osoby dramatu z rzeczywistych po­staci stają się biblijnymi archetypa­mi: Elis jest Hiobem, jego szalona, wypuszczona z domu dla obłąka­nych, siostra Eleonora - Chrystu­sem. Symbolika dramatu służy przekazaniu religijnej koncepcji "chrześcijaństwa bezwyznaniowe­go", specyficznego mistycyzmu Strindberga. Wierność literze W "Wielkanocy" krzyżują się więc charakterystyczne dla Strindberga nurty: realizm z jednej, sym­bolizm z drugiej strony Czy jest to materiał nośny dla współczesnego teatru? Z pewnością.