TEATR hiszpański szesnastego i siedem­nastego wieku czeka na gruntowną rewizję. Sąd wydany o nim na Zacho­dzie był sądem stronniczym, krzyw­dzącym Feliksa Lope de Vegę. Z poręki reakcyjnych romantyków niemieckich, w opinii europejskiej najwyższy awans otrzymał Calderon. Był to awans dla idealizacji rycerstwa i dla mistyki katolickiej. Fe­liks Lope de Vega, ulubieniec ludu hiszpań­skiego, został zepchnięty w cień. De Vega, który świadomie odrzucił konwencjonalną estetykę pseudoklasycznego teatru i napisał dwa tysiące sztuk scenicznych dla ludu, w oczach burżuazyjnych estetów uchodził za pracowitego pisarza niepoważnego kalibru. Zaczęto wprawdzie zaglądać do tego nie­przebranego archiwum sztuk teatralnych, ale szukano w nim smaczków i osobliwości, uciesznego, prymitywu, kanwy do widowisk tanecznych. Właściwa ocena teatru Feliksa Lope de Vegi rodzi się dopiero dzisiaj, w naszych czasach, kiedy otrząsamy się z gu­stów narzucanych nam przez este