To przedstawienie sztuki niegdysiejszego burzy­ciela teatralnych konwencji zaczyna się od tego, iż oglądamy na scenie pozbawionej kurtyny niesłychanie w głąb rozbudowaną dekorację. Wra­żenie głębi potęguje kompozycja wnętrza miesz­kalnego wzdłuż przekątnej pudla sceny, wysu­nięcie też dekoracji aż na proscenium. Jakby ma­ło było Hanuszkiewiczowi tej przestrzeni każe jeszcze aktorom schodzić na widownię. Dekoracja jest prawie czarna, tylko biała tiulowa firanka podświetlona reflektorem "świeci" gdzieś tam w tyle tego wnętrza. Gdy przygasną światła na widowni, panie i panowie wbiegają na scenę i ustawiają się wzdłuż owej wyimaginowanej linii po przekątnej. Od razu wiadomo, że będzie to zabawa w teatr, demonstrowanie jego umowno­ści, prawdy i kłamstwa. Luigi Pirandello (1867-1936) wpisał się swoją twórczością dramaturgiczną w historię teatru ja­ko autor czyniący przedmiotem spektaklu nie obraz rzeczywistości, ale jej odbicie w w