W sporządzonych w roku 1948 notatkach na temat prapremiery Pana Puntili i jego sługi Mattiego w Zurychu Bertolt Brecht pisał: "Decydujące znaczenie ma ukształtowanie antagonizmu klasowego między Puntilą a Mattim, Rola Mattiego musi być tak obsadzona, ażeby wytworzyła się właściwa proporcja, tzn. ażeby przewaga moralna była po jego stronie. Wykonawca roli Puntili musi się strzec, by w scenach pijackich nie wzbudzać swoim temperamentem czy wdziękiem sympatii widzów, którzy w ten sposób straciliby swobodę krytykowania go". Uwagi te podyktowało Brechtowi niezadowolenie ze sposobu, w jaki rolę pana Puntili potraktował jej pierwszy odtwórca, aktor Steckel. Był niestety właśnie nazbyt sympatyczny i z tego powodu nie udało się w przedstawieniu (wydobyć odpowiednio wyraziście antagonizmu klasowego. Aby uniknąć powtórzenia tego błędu, grając Puntilę rok później w Berliner Ensemble Steckel zadbał o nadanie mu odpowiednio odrażającej powierzchowności: