Na opisaną w przedostatnim roz­dziale "Pamiętnika" wystawę obrazów Aneri Weissowej trafiłem przypad­kowo, gdyż właściwym powodem skłaniającym mnie do krakowskiej podróży była chęć obejrzenia nowe­go spektaklu w Starym Teatrze w reżyserii Jerzego {#os#1115}Jarockiego{/#}. Choć było to przeszło dwa tygodnie temu, warto żebym opisał co tam zobaczy­łem, gdyż jest to chyba spektakl nie tylko z bieżącego repertuaru, ale i z historii teatru polskiego. Wykonano go z przedziwnej ma­terii, sposobem, który nazywam żar­tobliwie chałupniczą metodą wytwa­rzania scenariuszy teatralnych. Nie jest to bowiem sztuka dramatyczna, nie jest to tak modna teraz adapta­cja teatralna powieści czy reporta­żu. Jerzy {#os#1115}Jarocki{/#} i Józef {#os#5578}Opalski{/#} zmontowali tę rzecz z okruchów różnych historycznych przekazów i do­kumentów, a także i z fragmentów dzieł literackich, traktowanych jed­nakże bardziej jako dokumenty epo­ki niż jak sztuka sło