Spośród wszystkich odbywających się w Polsce festiwali te­atralnych, jak zawsze, najcie­kawszy jest festiwal wrocławski. JEST on przecież przeglądem ostatnio napisanych lub wprowa­dzonych do repertuaru polskich sztuk współczesnych. Daje też zaw­sze okazję do stałych narzekań na naszą dramaturgię. Ponarzekać można by i teraz. Wybitnych osiąg­nięć i odkryć nie było, nie objawił się żaden nowy geniusz, nie po­wstało i nie zostało zaprezentowane na scenie żadne wielkie dzieło. Ale ja narzekać nie będę. Bo festiwal się odbył i było na nim kilka na­prawdę współczesnych przedsta­wień, kilka spektakli mówiących coś o współczesnej Polsce i naszej najnowszej historii. Nie bez powo­du piszę jednak o przedstawieniach, a nie o sztukach. Tegoroczny przegląd wrocławski potwierdził jeszcze mocniej opinię o tym, że współczesny polski reper­tuar tworzony jest nadal przez swoiste zastępowanie. Przez two­rzenie scenariuszy i widowisk za­