"OZIMINA" BERENTA jest po­wieścią niezwykłą na ogólnym tle polskiej prozy, gdzie fabuła, akcja, wyrazistość postaci były zawsze i są wciąż naczelnymi cnotami piszące­go. Powieść winna zajmować, podo­bnie jak dramat winien przedsta­wiać. Tymczasem najświetniejsze w dramacie polskim - to dywagacja, monolog, publicystyka patetyczna. (...) Ozimina jest to dramat pub­licystyczny prozą, bez inscenizacji, rozbicia na głosy, didascaliów. I treść jej jest podobna, i zamiar, i budowa. (...) Trzy akty - trzy czę­ści Oziminy - dzieją się w salo­nie warszawskim, tej jednej nocy lutowej, kiedy wybuchła wojna ro­syjsko-japońska, brzemienna w skutki dla caratu i dla podbitych przez cara narodów. Tej nocy ga­dają ze sobą mary polskie, współ­czesne widma. Jest to noc Dziadów, noc narodowa wśród szczęku sreber, dzwoniących szkieł, szelestu sukien, dźwięku muzyki. Jest tu i mazur, i polonez, i chochoł, i stra­szydło z "Róży" - kukła Murzyna w rogu